ديدگاه اسلام در مورد فرهنگ برهنگي چيست؟

پاسخ:

در اسلام تن، تنها بخش وجود انسان نيست، و انسان همه تن نيست كه با مرگ فاني شود. از اين رو اسلام خود را شريف تر از آن مي داند كه به جسمش شناخته شود و وظيفة خود را خطيرتر از آن مي بيند كه تنها به بدن نمايي و آرايش جسم بپردازد، انسان در همة بينش هاي معنوي و از جمله در اسلام، براي آن لباس به تن نمي كند كه تن را عرضه كند، بلكه لباس مي پوشد تا خود را بپوشد. لباس براي او يك حريم است، به منزلة ديوار دژي است كه تن را از دستبرد محفوظ مي دارد و كرامت او را حفظ مي كند. لباس براي آن است كه تحريك جنسي را كم كند نه آنكه بر قدرت تحريك بيفزايد.

 لباس پوست دوم انسان نيست بلكه خانة اول اوست. انسانِ اسلام، كمال خود را در آن نمي بيند كه تن خويش راچون كالايي تزئين كند و به راه اندازد و بفروشد، بلكه به جاي آنكه تن خود را به خلق بفروشد، جان خود را به خداي خويش مي فروشد.(1) وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغآءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ.(2) بعضي از مردم جان خود را به خاطر خشنودي خدا مي فروشند. و خداوند نسبت به بندگان مهربان است. و در جاي ديگر مي فرمايد: إِنَّ اللَّهَ اشْتَري مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ.(3)

خداوند از مؤمنان، جان ها و اموالشان را خريداري كرده، كه در برابرش بهشت براي آنان باشد.